نشسته ام به انزوا

سه روز است که دفاع کرده ام و دکتر شده ام. در اوج غمگینی و افسرده گی.... با نمره عالی و دفاعی خیلی خوب.... ولی غمگینی این روزهایم فراتر از همه این چند سال است..... غم از دست دادن که  جز از دست داده ها نمی فهمندش.... دفاعی که پدری مادری در آن نباشند که به تو افتخار کنند...دفاعی با قلب شکسته که مجبوری ظاهر خندان خود را حفظ کنی..... دو هفته قبل از دفاعی با قلبی در آتش... اندوه دوری مادری که نیست و پدری که نمی تواند به تو قوت قلبی بدهد.... روزهای اندهم در آن اتاق دانشکده که به جز آسمان بیرون پنجره اش از بقیه اش متنفر بودم.... روزهای تنهایی مستمر.... روزهایی که من بودیم و خدا در آنجا تنهای تنها..... دو هفته ای که از همه روزهای این دو سال دوری و نبود مادر را بیشتر احساس کردم و او که می فهمید و نشانه هایش را می فرستاد... او هم غمگین بود این روزها و دائم به حالتی گریان و مضطر به خواب این و آن می آمد و تماس های آن ها که حال می پرسیدند که مشکلی دارید که مادرتان در خواب ما اندوهگین است و باز هم طبق معمول پاسخ های معمولی و بی ربط من...در صورتی که می دانستم قلبش با قلبم سوگوار است و مضطر بودنش از مضطر بودنم است... 

این روزهای غمگین من.... تصادف سنگین دیروز و نتیجه انتخابات امروز.... دستور به شروع کار در جایی که دوستش ندارم و از آنجا به اندازه همه سلول های بدنم متنفرم....

شاید امشب شب خوبی برای مردن باشد ....این شب اندوهگین دردناک....

کاش می شد راحت درخواست مرگ کرد و رفت اگر این خطبه سنگین 83 می گذاشت.... 

پ.ن: 

شاید باید دوتا دست بسازه برام، موهاشو نوازش کنم