مریض های جامعه ما

به همکاری زنگ زدم تا سوال کاری و علمی بپرسم. چهار پنج سال است که همدیگر را می شناسیم و برای هم احترام زیادی قائلیم. همیشه کلی تحویل می گرفت. این بار اما سرد و بی تفاوت صحبت کرد و انگار مزاحمش شده باشیم. از صداهایی که آمد فهمیدم که در ماشین است و موبایلش هم روی بلندگو و همسر و فرزندش نیز درون ماشین هستند. طرف جوری سرد صحبت می کرد و سعی در اتمام تماس داشت که انگار اصلا مرا نمی شناخت. این چند وقت اغلب با مردانی از اطرافم برخورد کرده ام که در مقابل خانواده هایشان سرد و سنگین و ناشناس با توبرخورد می کنند و زمانی که خانواده اشان نیستند گرم و صمیمی برخورد می کنند. حالا فرض کن تو کسی باشی که موازین شرعی و اخلاقی را هم رعایت می کنی و تازه با غرور و بی احساس هم با این نامحرمان حرف می زنی که همه احساس می کند چقدر سرد و بی احساسی. حاضرند به تو که از همکارانشان، از همکلاسی هایشان، از دوستانشان هستی توهین کنند تا جلوی زنانشان نشان دهند که به عیر از آن ها با هیچ زنی گفتگو هم نمی کنند.  مردها جامعه ما مریض اند. برای نشان دادن پایبندی اشان به زندگی برای همسرانشان نقش بازی می کنند. مذهبی و عیر مذهبی و پایبند به اخلاق و غیر آن نداریم. این دسته مردها باعث می شوند که تو در اجتماع محبور به محدود کردن خودت شوی تا مبادا این ها آب در دلشان تکان بخورد. تکلیفشان با خودشان مشخص نیست هم می خواهند با زنانی که در اجتماع اطرلفشان هستند معاشرت داشته باشند و هم می خواهند همسرانشان از آن ها تصویر مردی که غیر از رخ ماه آن ها هیچ آفتاب و مهتاب دیگری را ندیده است داشته باشند. و باز هم تو به عنوان یک زن باید آسیب ها را تحمل کنی و دم نزنی.....