عزت داشتن با عزیز بودن فرق دارد. با دوست داشتن و دوست داشته شدن فرق دارد. اغلب همه ما دوست داریم که دوست داشته شویم، برای دیگران محبوب باشیم، مورد توجه باشیم و یک جورهایی به معنای ساده و عامی عزیز باشیم. منشا این جور احساس یا شاید هم تفکر، خودخواهی و خودشیفتگی است... چون خود را دوست داریم، پس دوست داریم که دیگران هم ما را دوست داشته باشند و برایشان بهترین و عزیزترین باشیم..... اما نوع عزت داشتن فرق دارد. عزت داشتن یعنی تو کمالاتی داری که ناخودآگاه دیگران به سوی آن جذب می شوند. تو دنبال آن نیستی که دیگران تو را بخواهند و تو را دوست داشته باشند، اصلا در گیر دار توجه دیگران هم نیستی. حتی شاید دیگران تو را دوست نداشته باشند و به عبارت عامیانه با تو حال هم نکنند ولی تو برایشان بزرگ هستی. حتی اگر به روی خودشان هم نیاورند، در وجدانشان برای تو احترام خاصی قائل اند. گاهی دیده اید که خودتان نسبت به دیگران و یا دیگران نسبت با شما یک حس رقابت پنهان دارند. می بینید دنبال این هستید که هر کاری که آن ها می کنند انجام دهید، و یکجورهای به صورت مخفیانه سبک زندگیتان را از آن ها الگو برداری می کنید. یا بالعکس دیگران در مورد شما. یک حس حسادت آمیخته با احترام..... بخش حسادت به شما اجازه نمی دهد که تحسینش کنید و بزرگ بودنش را احترام کنید و به رویش بیاوریید و یک حس احترام درونی که شما را ناخودآگاه به سمت آن ها می کشاند.....
عزت داشتن خیلی مهم تر از عزیز بودن و مورد علاقه بودن است..... من فکر می کنم عزت داشتن به روح برمیگردد و دوست داشتن و محبوب بودن به جسم و شاید هم به قلب. جنس اولی آن دنیایی است و جنس دومی این دنیایی است و عقل قاعدتا حکم می کند که باید آینده نگر بود.
خود خداوند هم گفته است که عزت فقط از آن خداست و به هر که بخواهد می بخشد...... و در این بخش بخواهد چقدر قدرت نهفته و شاید هم به قول رفیق شفیق فضل و محبت.... البته بنده هنوز نوع محبتش را درک نکرده ام و از جنبه قدرت به آن نگاه می کنم.
به هر حال چه قدرت باشد چه فضل برایمان بخواه ای صاحب عزت.......
