فیلم سیندرلا که محصول 2014 آمریکا بود را تماشا می کردم. چند روزی است جمله ای که مادر الا قبل از فوتش به او یاد داد ذهنم را درگیر خودش کرد : "be courageous and kind"
شجاع باش و مهربان و او در همه زندگیش با این جمله زندگی کرد. چقدر از ما بوده ایم که در کودکی این جمله یا جمله ی مشابه آن به ما یاد داده شده باشد. دخترانی باشیم شجاع و مهربان. که با شجاعت و اعتماد به نفس توانمندی های خود را ظهور دهیم و با مهربانی خانواده و جامعه را سرشار از محبت کنیم.
که الان با عمق وجودم درک می کنم که زندگی چیزی جز محبت ورزیدن نیست و بقیه چیزها همه حواشی آنند.
مادران زمان ما بیشتر دخترانشان را مرد بار آورده اند تا زن. شاید به دلیل کمبودهایی که در زندگی خودشان احساس می کردند به خصوص در حوزه فعالیت های اجتماعی، دختران خود را به سمت درس خواندن و بیشتر درس خواندن و کار کردند و ورود به حوزه های اجتماعی سوق داده اند و همین امر باعث شده که تربیت پسران جامعه هم تحت الشعاع قرار بگیرد و به جای آن که مسئولیت پذیر و کاری و دست به زانوی خود بار بیایند، پسرانی بعضا تنبل و وابسته به خانواده و بی هدف شوند و بسیاری از آن ها چه بسا تا سنین نزدیک 40 سال دائم وابسته به پدر و مادر باشند و حتی مخارج و زندگی و بعضا تصمیم های زندگی آن ها را پدر و مادر بگیرند. و برعکس دخترانی تحویل جامعه شده اند که مستقل اند در بیشتر فعالیت ها و حتی فکر کردن که این خودش مزایا و معایبی دارد و همین باعث شده توازن در چامعه به هم بخورد. و حتی در محیط های کاری زنان موفق تر از مردان باشند ولی با دستمزد و مزایای کمتر که به دلیل نگرش منفی باقیمانده از قبل نسبت به زنان است. نه تنها در حوزه های فعالیت های اجتماعی و اندیشیدن توازن برقرار نیست بلکه از جنبه برآورده شدن نیازهای عاطفی و محبت ورزیدن هم جامعه دچار بحران های شدیدی است که چه بسا در چند سال آینده عمق فاجعه بروز کند. اغلب افراد جامعه در کنار هم به تنهایی زندگی می کنند چون محبت ورزیدن را نیاموخته اند و آن را ارزش نمی دانند. بعضا در کنار هم هستند ولی تنها. حتی در زندگی مشترک. چه بسا هر دو طرف خوب هستند ولی در کنار هم احساس تنهایی می کنند و همین باعث افسردگی در خانواده و بی هدفی است. چون از محبت سرشار نیستند دائم به دنبال چیزی هستند که نمی دانند چیست. بلکه حتی سالیان دراز از این در کنار هم بودن چیزی نمی فهمند و همین باعث بروز بیماریهای متعدد روانی و حتی جسمی می شود.
چون محبت کردن به انسان ها را درست نمی دانیم در نتیجه نمی توانیم به خدا هم محبت بوریم و در نتیجه عباداتمان و دینداریمان هم خشک و کلیشه ای و اجباری است.
پسا نوشت: be courageous and kind
