مرده بر مزار............

آمد نشست،فاتحه ای خواند و گریه کرد

هی ضجه زد که ای دلِ بیچاره باز گرد

آمد نشست مثل تمامِ شکسته ها

اندوه در وجودِ نجیبش خزید زرد

زل زد به سمت نقطه ی کوری در آسمان

انگار مرده ای متحرک نحیف و سرد

دستی به روی شانه ی خشکش مقیم شد

یعنی:مرا شریک بدان در هجومِ درد

فرداش روزنامه ی صبحِ غزل نوشت:

-یک مرده بر مزار دل خویش سکته کرد-