کسوف طولانی دل

عزیزِ آن که بی خبر به ناگهان رود سفر

 چو ندارد دیگر دلبندی،

 به لبش ننشیند لبخندی

پسانوشت: ترافیک شدید یکشنبه و باران و باران و باران که داغ مرا تازه کرد، خیلی تازه کرد. 

یاد آن کسی که شب قدر روی صندلی عقب نشسته بود و در مورد همه چیز حرف زد و رنگ قهوه ای لباسش و دست هایش، و لحظات دردناکی که ناگهان دیگر صدایش از صندلی عقب نیامد و آن متروی لعنتی. یاد انگشتان زخمی اش، و شعفش در بیمارستان که به طور شگفت انگیزی زخم دست هایش چند روزه خوب شدند بعد از یکسال. و او که همه آرزویش خوب شدن دست هایش بود.  

........................................

........................................

........................................