باید فراموشم کنی

نیستی و سالهاست

 دانه های برف

این مسافران بی قرار ابرها

با علامت سوال چترها

                        مواجه اند

 

نیستی و کودکانمان

-با کمان-

قاب آفتاب را نشانه رفته اند

 

آسمان

غیر جای خالی

         پرندگان مرده را

                        نشان نمی دهد

هیچکس برایمان

دست دوستی

            تکان نمی دهد

نیستی و

موجها هنوز

سنگ خاک را

           به سینه می زنند

ابرها هنوز

       روی حرف آفتاب

                     حرف می زنند

پسانوشت: 

به قول انسان های اولیه : دل گرفتگی داشتن، کسوف شدگی دل