تن زنجیر به تن

انسان بی گذشته ی تنها فقط همین
از خود شروع می شود -از چند نقطه چین-

انسان کوچک ِ «بی از این پیش» ، سطرسطر
آهسته می رود به سوی «هرچه بعد از این» 

در فکر یک مکعب تاریک و کوچک است؛
انسان بی طبیعت، بی خانه، بی زمین

انسان ِ عینک و چمدان و کتاب و کفش
بی دست و پا و چشم و دهان، بی جهان و دین

انسان ِ قطعه قطعه ی بی هیچ خاصیت
انسان ِمنقطع شده از نون و آ و سین

انسان منبسط شده و منقبض شده
انسان ِ هی به فکر خود ، آرام و خشمگین

انسان لحظه لحظه فرو رفته توی خود
روزی سقوط می کند آنسوی نقطه چین