وقتی خطرناک می شوی

حس خطرناک بودن. حسی که تا قبل از 3-4 سال اخیر تجربه اش نکرده بودم. حس این که افرادی هستند که از وجود تو احساس خطر می کند. با حسادت خیلی فرقی دارد. اصلا در آن دسته نمی گنجد. اصلا مهم نیست که تو بهتری یا آن ها. تو چه داری و آن ها چه ندارند یا بالعکس. مهم این است که تو با شرایطی که داری خطرناک هستی. مهم این است که تو قابلیت هایی و ضعف هایی داری. مشخصه های خاص خودت را داری و کلا هر چیز عادی دیگر که همه دارند. یک آدم کاملا معمولی ولی یک ویژگی خاص داری که منحصر به فرد هم نیست. آن هم دختری هستی که سنی بالاتر از 30 سال داری و مهم تر این که ازدواج نکرده ای. دلیلش هم اصلا مهم نیست که چرا تاکنون ازدواج نکرده ای (از نظر آن ها). برای خودت هم چیز خیلی قابل توجهی نیست. ولی بعدا می فهمی که خیلی مهم بود. تا وقتی زیر 30 بودی خطری برای کسی نداشتی. همه چیز عادی بوده روبطت با دیگران عادی بوده، به راحتی با دوستانت صحبت می کردی، حال خانواده اشان را می پرسیدی. در مراسم های مختلف دور هم جمع می شدید، برخی ها مجرد و برخی ها متاهل. به راحتی و مثل یک خانواده بزرگ. ولی همین که سنت بالاتر از 30 می رود همه چیز زمین تا آسمان فرق می کند. تو تبیل می شوی به خطری بزرگ که باید مواظبش بود، خیلی نباید نزدیکش شد. دیگر نمی توانی به راحتی با دوستان متاهلت ارتباط برقرار کنی. باید مواظب حرف زدنت باشی، کار به جایی می رسد که حتی نمی توانی حال همسرانشان را بپرسی چه برسد به این که در جمع های دائمی با آن ها سلام علیکی داشته باشی. چون ممکن است تو موجود خطرناکی باشی برایشان. برخی هایشان مواظبند که وقتی حرف می زنند حتما نام همسرشان را پیش تو آقای فلانی خطاب کنند تا یک وقت رویت زیاد نشود و اسم کوچکشان را صدا نکنی یا حتی فامیلیشان را بدون ذکر آقا. خوب ترینشان سعی می کند که هیچ خاطره ای که همسرش در آن است برای تو تعریف نکند تا خدایی نکرده دلت نخواهد. حتی وقتی جمله ای از آن شخص مذکور یا مذکر می خواهد ذکر کند میگوید یک بنده ی خدایی تعریف می کرد، و تو باید عین گاو برخورد کنی انگار هر را از بر تشخیص نداده ای و در دلت بگویی آفرین آفرین تو بردی من گول خوردم. برخی هایشان ارتباط با تو را بی معنا می دانند. این واقعه مربوط به دسته زنان است از هر سن و سالی که فکر می کند که تو اگر از همان ابتدا تاکنون ازدواج نکرده ای، چشمت به شوهر آن ها بوده است یا در آینده ممکن است که زندگی آن ها را نابود کنی. هیچ سن و سال هم ندارند.از دوستان هم سن و سال خودت بگیر تا آن ها که سال ها از تو کوچکترند و تا آن ها که سن پدر و مادر تو را دارند و تو در هر برخورد باید خریت را پیشه راه خود قرار داده انگار نه انگار که چه معنایی پشت این رفتارشان خوابیده. 

در دسته مردهایشان هم تا بخواهی عادی و راحت برخورد کنی، سریع فکر می کنند که به آن ها نظر داری و به دلیل ازدواج نکردن آب از لب و لوچه ات آویزان شده است برای یک لقمه شوهر. سرد و با غرور هم برخورد کنی سریع استدلال می کنند که همین رفتار را داشته است که تاکنون ازدواج نکرده است یا از روی ترشیدگی این طور برخورد می کند.  

ته ته اش  دلت می سوزد برایشان که اگر به خودشان و زندگی اشان اطمینان داشتند، اینطور تو و امسال تو را خطر برای خودشان نمی دانستند. به جای اصلاح درونشان، اصلاح اعتمادشن و روابطشان، نگاه به بیرون و آزار دادن دیگران را نمی کردند.

در کل می نشینی برای خودت حصار می کشی، دائم خودت را محدود تر می کنی، ارتباطات را کم تر می کنی، تا خدایی نکرده آرامش کسی به هم نریزد. خودت می دانی که آن ها چقدر طفلکی هستند. البته می دانم حقیقتا هستند دخترانی که به دنبال این گونه مسائل هستن، ولی هستند دخترانی هم که حاضر به هر نوع زندگی و هر نوع ازدواجی نبوده اند، هستند دخترانی که علی رغم فراهم بودن شرایط خوب به دلیل شرایط دیگر زندگی ازدواج نکرده اند و اصلا به هر دلیل و باید به چوب آن گروه اول تحقیر شوند، در معرض بی حرمتی ها قرار بگیرند. 

و حقیقتا باید اعتراف کنم که این فرهنگ غلط و به عبارت دیگر بی فرهنگی در کشور ما خیلی بیشتر از سایر کشورهاست. 

راه حل: هیچ. گذر اعصار و قرون و آمدن نسل های جدبد با فرهنگ و تفکر احترام به انسان ها از هر نوع و حترام به انسانیت انسان ها.

 

ا