من و این بی حوصلگی مدام

نمی دانم برای شما هم پیش آمده یا نه؟ بی خوصله هستید یا از این آدم هایی که از بس صبر دارید آدم دلش می خواهد بلند شود و یکی بزند در گوشتان که کمی تکانی به خودت بده و کاری کن......

بعد از حدود دو سال با هزار برنامه ریزی و سختی و این ها بلند شدیم رفتیم مشهد، حوالی عید غدیر.... وقتی رفتیم روبوسی با امام رضا، فقط عید را تبریک گفتم و دلم نبامد در ایام عید زار بزنمو از همه بدبختی ها و دلتنگی ها بگویم.... هر بار که رفتم زیارت فقط سلام کردم و عید را تبریک گفتم.... خواهرم پرسید اینجا وقتش است مشکلاتت را بگویی و چیزی را که می خوهی بگیری ولی من حوصله نداشتم و فقط در جوابش گفتم دلیلی نمی بینم بیاییم التماس کنم چیزی را بخواهم که آن ها صلاح نمی دانند. ضمنا خودشان می دانند دیگر چه کاری است من هی بگویم و اصرار کنم. حتی حوصله التماس کردن و گریه و زاری را هم نداشتم و کلا فقط یللی و تللی نمودم.

هفته بعدش جایی رفتم و در یک کنفرانس بین المللی مقاله ارائه دادم... راستش را بخواهی علی رغم پولی که داده بودم حوصله نداشتم در کنفرانس بمانم و فقط زمان ارائه خود رفته و برگشتم. با اینکه در حین ارائه و بعد از آن احساس کردم که ارائه خوبی داده ام و ملت خوششان آمده است تا زمان معرفی مقاله برتر منتظر نماندم و رفتم شهرکتاب آن نزدیکی و باز هم خودم را با خرید کتاب خفه کردم.... وقتی در سایت عکس خودم را دیدم و اسمم را جز مقالات برتر وقتی تماس کرفتم تا جایزه ام را بگیرند گفتند جایزه نداریم بدهیم و فقط گواهینامه اش را می توانید بگیریدو به دلیل واقع بودن محل در محدوده طرح کلی هزینه رفت و آمد پیاده شدم تا گواهینامه را بگیرم. در صورتی که اگر همان روز یک ساعت بیشتر منتظر مانده بودم نه تنها جایزه را دریافت کرده بودم و ملت کلی باریم دست می زدند دیگر این هزینه را هم نمی دادم. 

دو سه روز پیش رفتم در یکی از این هیئت های بزرگ عزاداری بعد از کلی فشار جمعیت و این ها وقتی نزدیک یکی از بلندگوها نشستم و دیدم صدا نمی آید و ملت هم اینقدر صحبت می کنند که تو کاری به جز تلگرام یازی و توییتر بازی نمی توانی انجام دهی و ملت گویا فقط برای مداحی شنیدن آمده اند نه سخنرانی باز هم اول مراسم دمم را گذاشتم روی کولم و برگشتم....

ولی باید بگویم خیلی دلم گرفته .......